Hoe een gevreesde dag in een zalige dag werd omgetoverd.

Stiekem had ik voor vandaag een ander artikel klaar staan, maar omdat vandaag heel anders bleek uit te draaien dan verwacht, wou ik dat even delen. Vandaag was namelijk de dag van één van de meest gevreesde examens: Klinische Neuropsychologie. Een zeer interessant vak, maar alles behalve makkelijk. Naast de 4792153 testen die we van buiten moesten leren, kwamen er nog verwarrende neuroanatomische hersenstructuren bij en het debat wat nu object- en ruimtelijke gerelateerde neglect was. Kun je nog volgen?



Ik had me voorgenomen om rond 8 uur op te staan, zodat ik tegen 9 uur klaarwakker was om te beginnen herhalen, want mijn examen zou pas om 13u30 plaatsvinden. Laten we zeggen dat ik geen ochtendmens ben en alle slaap kan gebruiken die ik kan krijgen, dus ik ben lekker blijven liggen tot 9 uur. Ja lap, een uur verspeeld!

Het herhalen was begonnen en ik zag er nog steeds tegenop. De vragen van de voorbije jaren waren namelijk niet easypeasy en ik had al twee slechte examens achter de rug. Een derde (mogelijk) herexamen zou het laatste beetje motivatie dat ik had vernietigen. De klok sloeg 11u30 en het was tijd om me klaar te maken. Samenvattingen opbergen, glas vers fruitsap (even een shout out naar de bloedappelsienen die weer in het land zijn, joepie!) leegdrinken en schoenen aantrekken. Eén minuut voor ik de deur zou uitlopen ging de bel. En hij ging niet zomaar, hij ging op een hele rare manier en dat kon maar één ding betekenen. De pakjesman! Enthousiast opende ik de deur en daar stond hij dan, een jonge man met een prachtig pakket in zijn handen. Even handtekenen en dan gillend het pakket openscheuren. Mijn grijze faux fur jas was er! Een goed begin van de dag, al zeg ik het zelf.

Op weg naar de bushalte zag ik een bus voorbij rijden. De moed zonk al in men schoenen. Dit betekende dat ik vier treinen zou missen en heel veel geluk moest hebben met trein numero vijf. Ik zette me gefrustreerd op het bankje neer en vouwde mijn paraplu toe toen plots... een bus kwam aangereden! De vorige bus was blijkbaar veel te laat, waardoor ik dacht dat het mijn bus was. Ik had zelfs een vriendelijke buschauffeur! Joepie, trein numero één gehaald!

Op de achtergrond zie je mijn Beaker (The Muppets)  opduiken.

Nog 10 minuten en het examen zou beginnen. Het examenformulier lag omgekeerd op mijn bankje en man, wat is het dan moeilijk om niet even een kijkje te nemen. Mijn executieve functies leken even niet ontwikkeld te zijn, want het was alsof er een marshmallow op mijn bankje lag dat ik niet mocht opeten. Geen nood als je me niet snapt, dit is een grapje voor mijn lezers die vandaag ook Klinische Neuropsychologie hadden! Voor degene die curieus zijn, check dit filmpje.  Het startsein werd gegeven en ik las de vijf vragen alsof mijn leven ervan af hing. Ondanks dat ik nog geen woord had neergeschreven, bouwde ik in mijn hoofd al een feest, want ik wist het antwoord op vier van de vijf vragen. Waarom had ik ook alweer zoveel stress?

Om te vieren dat ik zo'n goed examen achter de rug had, besloot ik nog even de Mango binnen te springen om mezelf te belonen. Want goed gedrag moet positief bekrachtigd worden toch? Je merkt het dat ik midden in de examens zit. Met een mangotasje in de hand liep ik naar het treinstation om naar huis te gaan. Eénmaal thuis vond ik op studiobrussel dit filmpje van Macklemore. Sowieso bekijken, want je wordt er gewoon blij van. De reacties op mijn facebook: "Die mag ook wel eens op mijn bus springen hoor." en "Die mag zelfs op mij springen". Oké, die laatste was van mezelf, maar zeg eens eerlijk, Macklemore is het einde.

Hoe ga ik deze geweldige dag afsluiten? Met een lekker pak friet, want zo hoort dat op een zalige dag. Hoop dat jullie net zo'n leuke dag hebben gehad en zoniet, morgen is er ook een dag!